In mijn kinderjaren was ik geen waterrat. Op de lagere school kreeg ik zwemles en haalde ik mijn zwemdiploma A. Voor het B-diploma zakte ik. Het onder water zwemmen ging nog wel, de daarop volgende 75 meter schoolslag raakte ik buiten adem en werd ik in paniek uit het water gevist. Gelukkig was het A-diploma voldoende om in het diepe te mogen zwemmen.

Op mijn 12e oefende ik allerlei salto’s voor- en achterover vanaf de drie meter plank. Niet van olympisch niveau, maar toch had ik met mijn schoonspringkunsten altijd wel bekijks. In datzelfde jaar kwam de beroemde film Jaws uit, waarna ik amper nog in zee durfde te zwemmen. Ik herinner me goed dat ik met mijn ouders in 1977 bij Mallorca met een waterfiets de Middellandse zee op ging, na 100 meter fietsen had ik het Spaans benauwd en verwachtte ik ieder moment een aanval van een witte haai. Nee, gaf mij maar een zwembad in plaats van dat duistere zeewater.

In 1997 kwam daar verandering in. Op de Malediven haalden Willem en ik ons PADI-duikbrevet. Dat ging niet zonder slag of stoot: de oefeningen in de lagune waren niet zo moeilijk, in tegenstelling tot het overwinnen van mijn angst bij de eerste buitenwaterduik. Met een traditionele dhoni werden we naar de duikstek Cocoa gevaren, waar ik met een commandosprong het water in moest. Op dat moment zag ik in gedachten tientallen hongerige haaien onder mij zwemmen die het allemaal op mij hadden gemunt. Voor die vrees bestaat zelfs een mooie term: Selachofobie. Met tranen in mijn ogen sprak ik mijzelf moed in en waagde ik de grote sprong. Tijdens de eerste duiken scande ik continue de omgeving op gevaarlijke haaien, maar die waren nergens te bekennen. Later ontdekte ik dat haaien banger zijn van mij dan ik van hen.

Na het Open Water-brevet hebben Willem en ik de vervolgopleidingen Advanced Open Water, Nitrox en Rescue Diver afgerond en ik ben zelfs nog Divemaster geworden.

In 2001 begon ik met onderwaterfotografie toen ik van Willem een Sea & Sea Motormarine II voor mijn verjaardag kreeg. Het merendeel van de dia’s mislukte: onscherp, onderbelicht, slechte compositie, noem het maar op. Het analoge tijdperk liet ik in 2007 achter me met de aanschaf van een Nikon D80 met Ikelite-huis. Mijn oeuvre is met die camera aanzienlijk uitgebreid.

In 2004 richtte ik voor alle (onder)waterliefhebbers bij mijn werkgever een personeelsvereniging op, genaamd i-dive. In zeven jaar tijd organiseerde de vereniging 44 natte en droge evenementen met in totaal 900 deelnemers.

Inmiddels heb ik meer dan 1500 duiken gemaakt in 30 landen en staat het duiken centraal tijdens onze vakanties. Het leuke van deze hobby is dat mooie koraalriffen op de prachtigste plekken op aarde liggen. Op die manier hebben we nagenoeg de hele wereld rondgereisd, alleen het stuk tussen Fakarava (Frans-Polynesië) en Fiji ontbreekt nog in onze reiservaring (zie ook: Mijn duiklocaties).

Met deze website wil ik de bezoeker graag deelgenoot maken van mijn fantastische hobby. Ik hoop dat de foto’s en films net zo enthousiast worden ontvangen als het plezier dat ik heb gehad bij het maken van deze site.

Margriet