Autobiografie

Net als alle andere meisjes had ik als kind diverse poppen. Niet iedere pop kwam door de ballotage. De originele Barbie vond ik een domme, blonde tuthola met haar geëpileerde wenkbrauwen, roze gestifte lippen en een dikke laag mascara. Ik had liever stoere poppen, die niet kleinzerig waren en die het leuk vonden om met auto’s te spelen. Ik was een automeisje pur sang.

Ik ben de jongste van vier kinderen. Mijn vader was leraar op een technische vakopleiding voor volwassenen en hij was heel handig. De interesse voor techniek heb ik van hem. Mijn moeder heeft er totaal geen aanleg voor en raakt bij de eerste pagina van een gebruiksaanwijzing al in paniek.
Mijn vader zei altijd: “De prijs vergeet je, de kwaliteit hou je”. In de garage hing daarom boven de werkbank een bord met het allerbeste gereedschap. Als de schroevendraaiers, beitels en nijptangen in gebruik waren, kon je aan de getekende contouren op het bord precies zien waar alles hoorde. Als ik per ongeluk een keer een stuk gereedschap vergat terug te hangen, werd ik meteen op het matje geroepen.

Mijn twee broers experimenteerden al jong met gemotoriseerd vervoer. Eerst bouwden ze een step met Solex motor, daarna volgden allerlei bromfietsen die qua vermogen werden opgevoerd tot categorie motorfiets. De oprit werd snel te klein toen de jongens gingen handelen in auto’s. Eerst met Lelijke Eendjes, maar daar zat te weinig marge op. Bij Engelse sportauto’s en Fiat 124 spider cabrio’s was de bijverdienste beter. Ik was 13 jaar, ik vond die auto’s prachtig maar ik was veel te jong om zelf te rijden. Van mijn krantenwijkgeld huurde ik mijn broer in als chauffeur om soms een rondje te toeren. Ook zat ik regelmatig in een leren overall achterop de motor bij mijn andere broer.

Dagelijks fietste ik in een half uur van Vleuten naar Utrecht naar de middelbare school. Onderweg hield ik de auto’s en kentekenplaten in de gaten. Ik wist precies in welk jaar de wagens op de weg waren gekomen.

Porsche 718

In 2004 heb ik de eer plaats te mogen nemen in de Porsche 718/2-01 van Carel Godin de Beaufort. De coureur met de bijnaam de racende jonkheer was de eerste Nederlander die punten in de strijd om het wereldkampioenschap in de Formule 1 wist te behalen. In totaal heeft hij deelgenomen aan 31 Grand Prix-races, met als beste resultaten vier zesde plaatsen in de GP's van Nederland (1962), Frankrijk (1962), België (1963) en USA - Watkins Glen (1963). De Beaufort verongelukte in 1964 op de Nürburgring tijdens de training voor de Grand Prix van Duitsland. Zijn Porsche 718/2-01 is de meest bijzondere auto waarin ik ooit heb gezeten.

Na de cursussen TIG en MIG weet Willem de tientallen achtergebleven gaatjes dicht te lassen, het lijkt wel vuurwerk in onze garage. De lente komt eraan, tijd voor een rally. Het wordt de “Rheinland Classics” in Duitsland. Het is een lekker scheurbakkie, op onverharde wegen hoeven we niet bang te zijn dat het onderstel op de grond komt of dat we vast komen te zitten. Hier en daar lekt er wat olie en soms heeft de motor een pauze nodig om op adem te komen.

Restauratieproject

Ons eerste project is een rechtsgestuurde MG B GT. Samen strippen we de auto: Willem doet het werk waar denk- en spierkracht voor nodig is, ik draai van alles los en vast op aanwijzen van Willem. We zijn samen heel wat uurtjes te vinden in onze garage. Als we vooraf hadden geweten wat er allemaal vernieuwd moest worden, hadden we beter een onderdelenabonnement kunnen nemen bij Anglo Parts in Veenendaal. De motor laten we voor wat hij is, de koets krijgt een nieuwe lak en we bouwen de auto op met schoongemaakte, herstelde en nieuwe onderdelen. Probleemloos rij ik samen met mijn schoonzus de R&B Rally’s herfstrit in 2002, met een vierde plaats als resultaat. De MG gaat in 2006 van de hand, de voorkeur gaat toch uit naar een auto van Duitse makelij.

Jeugddroom

In 2008 vinden we mijn jeugddroom: een fjordblauwe BMW 2002tii uit 1974, 130PK met Kugelfischer injectiepomp. De auto komt uit Watsonville, even ten zuiden van San Francisco. De Californische zon heeft de 02 goed gedaan, de body is hard en daarmee een uitstekende basis voor restauratie. Ik heb een echte rally-auto voor ogen, we beginnen dus maar eens met het verwijderen van alle chromen strips.

Lang leve 123ignition

Het wordt een meerjarenproject. Begin 2010 maken we de 02 helemaal kaal en schuren de binnen- en buitenkant. Uiteindelijk besluiten we om ook de motor er maar uit te halen, als we toch bezig zijn dan maar in één keer goed. De motor gaat naar Mannessen Motorenrevisie in Soesterberg. Uit de catalogus van Walloth und Nesch bestellen we de meeste nieuwe onderdelen en we worden vaste klant van het BMW Ekris magazijn in Nijkerk. Tuningmateriaal halen we op bij Michael Cahsel in Duitsland. In april 2011 wordt de two tone gespoten 02 door Jacob Hooikammer Schadeherstel & Spuiterij bij ons thuis afgeleverd: Chamonix-wit met verkeersblauw. Het opbouwen kan beginnen. Tussendoor gaat de auto nog op en neer naar Köller & Schwemmer in Nürnberg - volgens BMW Group Classic München dé Kugelfischer specialist - om de injectiepomp te reviseren. Als de auto na een paar maanden rijklaar is, gaat hij voor de laatste afstellingen en een APK-keuring naar een tuningbedrijf met rollerbank. De tuner is overtuigd van zijn eigen kunnen, en als het niet lukt om de CO2-uitstoot onder het maximaal toelaatbare niveau te krijgen, ligt het aan alles en nog wat maar niet aan hem. Op de jaarlijkse BMW02club-dag in Lelystad ontmoeten we iemand die er wel verstand van lijkt te hebben. Dat zijn bedrijf boven Groningen zit, nemen we op de koop toe. En zo gaat de 02 voor de zoveelste keer op een trailer op pad naar een autodokter. Een paar weken later kunnen we de gerestaureerde BMW mét APK naar huis rijden. In de daaropvolgende rally’s lijkt het leed niet geleden. De motor stottert nog steeds, waarom? Mailwisselingen en telefoontjes met Köller & Schwemmer volgen. Zij beweren dat het niet aan de gereviseerde Kugelfischerpomp, voorzien van nieuwe injectoren, kan liggen. Bij wie kunnen we nu nog terecht? De man uit Groningen had een nieuwe elektronische ontsteking gemonteerd. Voor de zekerheid raadpleeg ik de ontstekingsexpert 123ignition. Zij hebben geen 123-ontsteking voor een 2002tii in het assortiment, maar de directeur is zo enthousiast dat hij er graag één voor mij maakt. Een overleden ontsteking uit een andere tii dient als donor en onverwacht snel krijg ik bericht dat mijn unieke, op maat gemaakte exemplaar op mij ligt te wachten. Hiermee is het stotterprobleem opgelost, de 02 rijdt nu als een tierelier. Ik begin er zelf bijna van te stotteren als ik hoor dat ik niets hoef te betalen voor de ontsteking. 123ignition, bedankt!

Trackdays

Dat de 02 niet alleen geschikt is voor autorally’s, merken we tijdens evenementen waarbij we vrij mogen rijden op een afgesloten racecircuit, zogeheten trackdays. Met de Circuit Club Nederland, BMW Drivers Days, Driving Fun, Advanced Driving School en de Vijverberg scheuren we op Zandvoort, Assen, Spa-Francorchamps, Zolder en Mettet. Ik begin er zoveel lol in te krijgen, dat ik in drie dagen tijd in een gehuurde BMW 320i mijn racelicentie haal. Met de 02 met 130PK is de snelheid laag en de fun factor hoog. De Porsche GT3 met 380PK voelt zich helemaal thuis op het circuit, hij rijdt fantastisch, maar bij nat wegdek heb ik hem (nog) niet in de hand. Om mijn stressniveau te temperen, schaffen we een geprepareerde BMW E36 M3 aan zonder kenteken. Via marktplaats vind ik een bijpassende autoambulance, zodat ik een leuk circuitsetje heb. Sindsdien heb ik nog van alles meegemaakt. Lees meer in mijn Verhalen.

Garage Tilstra

Naast een stenen grote mannen-garage hadden we thuis een houten garage voor onze Dinky Toys. De schaalmodellen konden er terecht voor virtueel onderhoud en een tankbeurt. Het bouwwerk was solide door mijn vader in elkaar gezet, vakkundig en veilig voorzien van elektra. Er lag zelfs een parkeerdek boven de werkplaats. Mijn opa, kunstschilder van beroep, werd ingezet voor de finishing touch: ‘Gebr’s Tilstra’ kwam op de voorzijde van het gebouw. Hij wist toen niet dat zijn kleindochter de grootste autoliefhebber van de familie zou worden. De houten garage staat bij mij te pronken in de huiskamer, de originele bouwtekening zit in mijn archief.

BMW 02

In september 1980 mocht ik eindelijk op rijles. Ik koos voor een rijschool met een BMW 02, mijn favoriete automodel. Bij de eerste les kwam de leraar voorrijden met een Honda Prelude, hij had de 02 net verkocht. Ondanks deze teleurstelling had ik vlot mijn rijbewijs. Een gifgroene 2CV met één rode deur stond een paar dagen later op de oprit.

Op het politiebureau in Utrecht haalde ik een gratis proef-motorrijbewijs zodat ik met de net aangeschafte 125cc Honda in de regio kon crossen. De grotendeels aangelegde A28 was nog niet in gebruik omdat een actiegroep bij Amelisweerd het laatste stukje asfalt tegenhield. Ik heb op die snelweg drie maanden ongestoord kunnen motorrijden en off the road geoefend op het talud bij Zeist. Na 10 officiële motorrijlessen had ik in februari 1981 het motorrijbewijs op zak.

Volgestempeld rijbewijs

Tot slot mocht natuurlijk het vrachtwagenpapiertje niet ontbreken. Na een paar lessen bij Autorijschool Bruinsma deed ik vlak voor mijn 19e verjaardag examen. De afrijroute was over een 70km weg in Utrecht Overvecht die net over de brug overging in bebouwde kom met aansluitend een verkeerslicht. Ik gokte dat ik nog op tijd (door oranje) het verkeerslicht kon passeren, maar niet dus.... Ik maakte mijn excuses richting de examinator onder het mom van “ik mag niet te acuut remmen vanwege de lading achterin”. Hij vond het een vindingrijk antwoord en besloot om de misser door de vingers te zien. Ik denk dat er in september 1981 weinig meisjes in Nederland waren met op hun 18e alle stempels op het rijbewijs.

In datzelfde jaar ontmoet ik Willem, die de autoliefde met de paplepel kreeg ingegoten. Zijn vader werkte bij Koni, toen nog een oerhollandse schokdemperfabriek. Als een trotse chauffeur haalde Willem mij op tweede kerstdag 1981 met vader’s zilvergrijs metallic zescylinder Ford Taunus met 2 liter motor van het NS station Rotterdam Centraal.

Koekblik

Voornaamste criterium voor onze auto’s in de 80-er jaren was de prijs. De eerste Renault 5 reed ons twee jaar lang door Nederland en naar Frankrijk, totdat hij niet meer door de keuring kwam. Van mijn Zilvervloot-spaargeld kocht ik een meer betrouwbare Renault 5 bij een officiële dealer. Dit koekblikje met uitneembare stereotoren hield het iets langer vol, jammer dat ik hem in een mistbank op de A12 in een kettingbotsing total loss reed. Ik mocht toen mijn eerste leaseauto bestellen: een BMW316i, type E30, rood met zwarte striping. Ik zie mezelf nog staan bij een Shell-pomp op de A1, waar een medetanker mij complimenteert: ‘Mooie auto heeft u, mevrouw’.

Onze eerste Porsche is een lichtgroene 911 Targa uit 1977. Via de vorige eigenaar komen we terecht bij de Porsche Club Holland. Na wat barbecues, puzzelritjes, uiterlijk vertoon en veel praatjes, stellen we vast dat wij niet de doelgroep zijn. Ook zonder club vermaken we ons wel.

Crimineel

Het was een grijze, druilerige dag toen Willem en zijn broer onze volgende auto gingen ophalen. Met het openbaar vervoer naar het zuiden des lands en per net aangeschafte 911SC weer terug. “Waarom broerlief mee?”, hoor ik je denken, maar de verkopende partij was niet helemaal fris overgekomen in de voorgaande contacten. De auto wonderbaarlijk wel. Het zou onze tweede 911 worden en nu de goeie. Van de Targa konden we net op tijd af komen. Niet dat hij gevaarlijk was, maar voor de portemonnee dreigde die het zeker wel te worden. Geen kettingspanner, de kop begon te lekken en altijd droge kleren mee als het regende, begonnen te irriteren. Verkocht aan een te veel geld bezittende 40-er, die indruk wilde maken op zijn veel te mooie/jonge 20-er.

De zuidelijke 911 was via Pon in 1980 het land binnengekomen, in het bezit van een origineel kenteken, dicht coupé-dak, kettingspanners, cookie-cutter velgen en de wonderschone kleur koperbruin metallic. Van de verkopende crimineel in de dop hoorde ik toevallig dat hij 5 jaar lang niet mocht rijden. Sterker nog, hij mocht de deur niet eens uit. Teveel extreem roekeloos rijgedrag. Zijn autohart zal op de goede plaats: als het over auto’s ging leek hij oprecht, voor het overige zat alles hartstikke fout.

Rubber en Benzine

In 1995 voegden we een nieuwe dimensie aan het autorijden toe: de Marathon des Classic Cars, een autorally van Luxemburg naar het Gardameer. Een verslavend spel, waarbij de gemoederen in de auto hoog opliepen. Tijdens de koffie- en lunchpauze zien we dat wij niet de enige equipe zijn waarbij auto én echtpaar moeten afkoelen. Willem en ik zijn competitief ingesteld en leggen de lat graag hoog. Vijf dagen hard rijden, lastig navigeren, vragen juist beantwoorden en bijzondere verrichtingen uitvoeren, bleek ontzettend leuk en we wonnen meteen de eerste prijs in de Sportklasse. Sindsdien doen we jaarlijks aan tenminste één meerdaagse rally mee. Willem heeft samen met een vriend zelfs een rallyclub opgericht, die tweemaal per jaar een autoplezierrit in Nederland organiseert: R&B rally’s alias Rubber en Benzine.

De 911SC blijft 17 jaar in ons bezit. Pekel heeft hij in die tijd nooit gezien, wel regen, de Duitse Autobahnvangrail links en rechts, de garage van specialist Car Care en veel van Europa. Zelfs de Kundendienst op vrijdagavond van de firma in Stuttgart. Maar met de jaren zijn de nukken verdwenen, evenals wat geld, en loopt hij magnifiek.

Op een gegeven moment krijgt de SC gezelschap van andere luchtgekoelde familieleden: een 911 Turbo (te modern, klonk niet bruut genoeg) en een 964RS (geweldige sportwagen). Bij de upgrade naar een 996GT3, moesten de SC en RS het veld ruimen. Wat ons betreft hadden we alle Porsches gehouden; de portemonnee was niet dik genoeg. Gelukkig is de vertrouwde SC naar een vriendin gegaan en niet uit het zicht verdwenen.

Gaandeweg fluctueert de rest van ons wagenpark. Het merk BMW voert de boventoon met 320i, 324d (een rationele fout), 325i touring, 530i touring, 750i, 2002tii, 325i cabrio, 545i touring, M3 plus nog wat tweewielers: K100RS, K100LT, R1100R.